Współczucie jako klucz do uwolnienia od urazów emocjonalnych.

Wybaczenie to jedno z najbardziej oczyszczających doświadczeń, które możemy przejść. Niestety, jest również jednym z najbardziej mylnie rozumianych. Często utożsamiamy je z rezygnacją z własnych granic, zapomnieniem o tym, co nas zraniło, lub z „daniem przyzwolenia” na złe traktowanie. Takie myślenie blokuje nas w procesie zdrowienia. Wybaczenie nie oznacza akceptacji zła, a tym bardziej – zapomnienia o nim.
To raczej uwolnienie się od więzów, które nieświadomie tworzymy wokół siebie w momencie, kiedy trzymamy w sercu żal, złość lub pretensje.
I właśnie tutaj pojawia się rola współczucia. Kiedy patrzymy na swoje błędy czy cudze rany z życzliwością, zaczynamy dostrzegać, że zrozumienie to pierwszy krok do wyleczenia. Współczucie rozbraja nasz opór – nie tylko w stosunku do innych, ale także w stosunku do samego siebie. Bo przecież, jak przypomniał Friedrich Nietzsche: „Wszyscy jesteśmy winnymi, tylko nie wszyscy wiemy, za co.” To oznacza, że każdy z nas, choć może nieświadomie, jest zarówno ofiarą, jak i sprawcą zła. Współczucie daje nam narzędzie, by spojrzeć na siebie i innych z łagodnością, a nie z osądem.

Co dzieje się w ciele, gdy wybaczamy?

Naukowcy wykazali, że trzymanie w sobie urazy ma wpływ na nasze zdrowie fizyczne. Badania wskazują, że osoby, które nie potrafią wybaczać, mają wyższy poziom kortyzolu, cierpią z powodu przewlekłego stresu i obniżonej odporności. Przez brak wybaczenia – czy to sobie, czy innym – narażamy się na chroniczne napięcie, które może prowadzić do zaburzeń snu, chorób serca i depresji.
Kiedy praktykujemy wybaczenie, szczególnie poprzez współczucie, w organizmie zaczynają dziać się zmiany. Spada poziom stresu, a serce zaczyna bić spokojniej. To dlatego w wielu tradycjach duchowych przebaczenie traktowane jest jako kluczowy element uzdrawiania ciała i umysłu.

Co mówi nauka?

Badanie przeprowadzone przez Fredrica Luskin (2002) wskazuje, że współczucie i wybaczenie prowadzą do zmniejszenia stresu i poprawy samopoczucia emocjonalnego. Luskin zauważył, że osoby, które praktykowały wybaczenie, miały niższy poziom emocjonalnego bólu i wyższy poziom zadowolenia z życia.
Inne badania (Worthington et al., 2007) dowiodły, że wybaczenie poprawia nasze zdolności do radzenia sobie ze stresem, zwiększa satysfakcję z życia i wpływa na poprawę jakości relacji międzyludzkich.

Źródło: Luskin, F. (2003). Forgive for Good: A Proven Prescription for Health and Happiness.HarperOne.
Źródło: Toussaint et. al. (2015). Forgiveness and Health: Scientific Evidence and Theories Relating Forgiveness to Better Health. 10.1007/978-94-017-9993-5.

Refleksja na koniec

Przebaczenie, choć trudne, to w istocie akt uwolnienia. Gdy trzymamy uraz, jesteśmy jak w pułapce – jesteśmy więźniami własnych emocji. Dopiero współczucie pozwala nam zrozumieć, że nie musimy żyć w tej klatce. Wybaczenie to droga do wewnętrznej wolności i uzdrowienia.
Pamiętaj: wybaczenie nie oznacza akceptacji złych czynów, ale akceptację siebie i swojej drogi. To jest przestrzeń, w której możesz zacząć odbudowywać siebie i swoje relacje.

Pytania do Ciebie:

• Jakie emocje trzymasz w sobie wobec innych ludzi? Co te uczucia powodują w Twoim ciele?
• Kiedy ostatni raz wybaczyłaś/wybaczyłeś sobie? Co musiałabyś/musiałbyś poczuć, żeby uwolnić się od własnych błędów?
• Jakie korzyści dostrzegasz w praktykowaniu wybaczenia – zarówno dla siebie, jak i dla innych?